เป็นบทความระบายเล็กน้อยจากชีวิตจริงของตัวผมเอง ตอนนี้อายุ 25 กับอีกไม่กี่เดือน

ทีแรกว่าจะไม่โพสแล้วนะครับ แต่วันนี้มันเหลืออดจริงๆ วูบวาบมาหลายรอบ สุดท้ายโดนจนได้

เริ่มมาจากอายุ 25 ขวบบริบูรณ์ ก็ไม่เชื่อหรอกครับไอ้เรื่องดวงชะตาราศรี ใครจะเบญจเพศเคราะห์ดีเคราะห์ร้ายไม่สนใจ
ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้อยู่ในจิตวิญญาณตั้งแต่เกิด จนกระทั่งเริ่มมีเหตุอัปมงคลเกิดขึ้นกับตัว เริ่มจากอัปมงคลจนตอนนี้กำลังจะ
เข้าสู่หายนะ เป็นภัยร้ายแรงที่ไม่คิดไม่ฝันว่ากรูจะได้สัมผัสรสชาติอย่างดูดดื่ม ช่างเข้ากันพอเหมาะพอดีผสมผสานกันอย่างลงตัว
ราวกับเหล้าผสมโซดาน้ำ และเมื่อไรที่ชีวิตดูสงบ ร่มรื่น หรือมีความสุข หายนะทั้งสี่เหล่านั้นก็จะพยายามเข้ามาแทรก
ไม่ได้ด้วยเล่ห์มันก็มาด้วยกล แล้วบรรยากาศในการใช้ชีวิตก็บรรลัยในทันที หลังวันเกิดครบรอบ 25 ปีบริบูรณ์ หรือใครๆเรียกว่า
เบญจเพศ ซึ่งมันสอดคล้องกับคำมงคลสมรสระหว่าง นายเบญจเพศ กับ นางสาวอาเพศ เดาไม่ยากว่านามสกุลจ้าวบ่าว
ต้องลงท้ายว่า หายนะ ซึ่งแน่นอนคำมงคลสมรสนี้จะขาดรสชาติไปทันที ถ้าไม่มีเหยื่อให้ทั้งสองได้เล่นงาน และหวยมันก็มาออกที่นี่
ชีวิตหลังวัย 25 หรือใครๆชอบเรียกกันว่า ยี่สิบห่า ผ่านพ้นไปช่วงแรกๆเหมือนจะดูดี ลมสงบนิ่ง ใช้ชีวิตราบรื่นไปได้ระยะหนึ่ง
จนเกิดอาการฝังลึกลงในจิตใจว่า เบญจเพศอะไรกันวะไม่เหนจะเกิดขึ้นกับกรูเลย และนั่นเป็นฉนวนเหมือนเป็นคำท้าท้ายและเชื้อเชิญให้เมิงได้ลิ้มรสสัมผัสรสชาติอันกึ่มกั่มของกรูดูสักดอกซะดีมั้ย และแล้วไม่นานมันก็ตอบรับคำท้าท้ายในทันที


ลิฟท์ เป็นอะไรที่ทุกคนจะต้องใช้ขึ้นลงในชั้นที่สูงๆวันหนึ่งมีโอกาสได้ใช้บริการลิฟท์ที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังนุ่งสั้นแห่งนึง
วันนั้นเองมีความจำเป็นให้ต้องขึ้นๆลงๆหลายรอบ แต่ด้วยความสบายใจว่าลิฟท์ตัวนี้ยังใหม่ว้อยมันคงไม่ร่วงลงมาง่ายๆหรอก
เหตุการณ์ดูปกติไปพักใหญ่จนฝนเริ่มลงเม็ดจากปรอยๆกลายเปนเริ่มหนา แรง แรงมาก และหนักสัดๆ ทั้งลมทั้งพายุ และในที่สุด
ก็ได้เวลากลับภูมิลำเนาซักที เป็นช่วงเวลาพลบค่ำเสียแล้วพาหนะที่ใช้ลากสังขารณ์กลับบ้านดันจอดอยู่ที่ลานจอดรถชั้น 7
ลิฟท์เลยกลายเป็นคำตอบที่ดูแล้วเหมาะสมที่สุดในเพลานั้น ตึ้งต่อง! เสียงลิฟท์เปิดประตูอ้าเชื้อเชิญให้ใช้บริการ ซึ่งทุกทีมันจะต้องมีคนลงมาด้วยหรือคนที่พร้อมจะขึ้นไปเสี่ยงภัยในปล่องเล็กๆนั่นพร้อมกัน แต่ตอนนี้ดันไม่มีอะไรเลย เหลือเพียงแค่กล่องสี่เหลี่ยมว่างเปล่า ก้าวเข้าไปพร้อมลมอันเย็นยะเยือก กดไปที่ชั่น7 แล้วแสยะยิ้มอย่างใจเสียว่าเอาแล้วมั้ยกรู ลิฟท์จะค้างมั้ยวะฝนหนักขนาดนี้
1... 2... 3...อ้าวว ยิ้มมม^v^ 4... กึกๆ O_O! ไฟก็เริ่มโชว์สเต็ป 5... พรึ่บ - -" นั่นไง ดับ ดับไหม เห้ยเอาจริงหรอวะเนี่ย เอาแล้วไง
โทรศัพท์มือถือลูกช้าง ลูกนก ลูกไก่ในกำมืออยู่ไหน นี่ไงเจอแล้วว้อยมีสัญญาณด้วยกดๆๆเบอร์มหาลัย ตรื้ด.. ตื้ด... ตื้ด.... ตื้ดด....
อ่ะติดด้วย!!ใช้ได้ และสักพักเสียงแห่งความหวังก็เงียบสงบลงไปในบันดล อาการหวาดผวาจิตวิตกกังวลจนจะวิกลจริตเริ่มคืบคลานเข้ามาทั้งสมองลืมบทสวดทุกชนิดไม่นึกถึงหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งสิ้น และจิตตกอยู่ในพะวงว่าถ้ากรูตกลงไป กรูจะได้ตายไหมหรือ
แค่ 32 ส่วนในร่างกายมันจะกลายเป็น 40 หรือ 50 ส่วน เพราะนี่มันค้างแค่ชั้น 5 เองนี่หว่าในใจลึกๆไม่ได้อยากลงไปสัมผัสถึงความงดงามในเทคโนโลยีที่เรียกว่าลิฟท์เลยสักนิด ในความกระวนกระวายคิดอยู่ว่าจะลาตายหรือจะหาทางรอดนั้นฉุกคิดขึ้นมาว่ากรูได้ไปสาบทสาบานหรือไปท้ายทายลองดีอะไรไว้บ้างจนนึกได้ว่านั่นไงเบญจเพศที่ใครๆต่างบอกไว้ว่าเมิงระวังตัวไว้- -" มันไม่ใช่คำขู่นี่หว่า แต่มันเป็นคำเตือน ในที่สุดเมื่อมันได้เล่นงานเป็นที่สาสมแล้วแก่ใจมันแล้วก็สมควรแก่เวลาให้ลิฟท์ตัวนั้นที่ขังสิ่งมีชีวิตที่ไร้สภาพและจิตใจก็หย่อนตัวลงมาอย่างน่าหวาดผวาเหมือนจะตกลงมา และเสียงดังกึ๊งประตูลิฟท์กระแดะเปิดออกมานิดเดียว ทำไมวะ! ทั้งๆที่อีกนิดเดียวมันก็จะหย่อนตัวลงมาเท่ากับประตูหน้าลิฟท์ชั้น 4 แล้ว ในตอนนั้นทำได้เพียงแค่แหกปากร้องออกมาสุดเสียงให้เหมือนตอนคลอดออกมาจากท้องแม่ จะแหกปากสักเท่าไรก็ไม่มีใครได้ยิน ใช่สิ..หมดเวลาทำการแล้วนี่ไฟแมร่งมืดเชียวสุดท้ายสงบนิ่งอยู่ในลิฟท์เพราะความเหนื่อยล้าจากการท้าทายสิ่งไม่รู้ตาไม่เห็น ทำได้แค่กดโทรศัพท์สัญญาณมีบ้างไม่มีบ้างกดเข้ามหาวิทยาลัยก็เงียบ กดหาเพื่อนก็กำลังมาหา ในใจคิดว่าทำไมลิฟท์ที่นี่มันไม่เหมือนที่อื่นเวลาไฟดับวะหรือมันเป็นแค่ตัวที่กรูเลือกใช้บริการ ไม่นานไฟก็มาแล้วลิฟท์เจ้ากรรมก็ปิดประตูสนิทเองและเลื่อนลงมาโดยอัตโนมัติ จะกดย้ำชั้น7สักเท่าไรมันก็ไม่ยอมขึ้นไป เอาแล้วไงใจเสียหนักกว่าเดิมอีก ทำไมมันไม่ไปชั้น 7 วะเห้ย อีกสองชั้นเองกรูจะถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพแล้ว เมิงจะลงไปทำไมวะเนี่ยตั้ง 5 ชั้นกว่าจะถึงเกิดแมร่งไฟดับอีกทีกรูมิอันต้องใช้ชีวิตที่เหลือบนรถเข็นเลยหรอวะ แต่ในที่สุดมันก็ลงมาอย่างสมเหตุสมผลกับการแกล้งสิ่งมีชีวิตที่เข้มแข็งให้ใจเสียได้ คงรู้สินะว่าจะขึ้นไปเอารถโดยวิธีไหนต่อไป หลังจากหลุดมาจากลิฟท์หายนะตัวนั้นได้...


หลังจากวันนั้นมาก็ระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ จะทำอะไรก็ระวังไปหมด ไม่นานดวงมันจะซวยมันก็ต้องซวยประมาณว่า เมิงหนีไม่พ้นหรอก
และวันนั้นก็ได้มาถึงอีกเป็นครั้งที่สองจนได้ ในวันนั้นได้พบปะเพื่อนฝูงอย่างมีความสุข คึกคะนองกันตามอัธยาศัยและตามสันดานกันไปจนลืมนึกถึงคำว่า เมิงระวังตัวให้ดี ไปเสียสนิท ตามเดิมชีวิตดูมีความสุข สงบ เรียบร้อย และสบายใจ แต่หารู้ไม่ว่าเมิงโดนแน่เดี๋ยวกรูมาหา และแล้วเพื่อนหลายคนออกความคิดเห็นไปในทางเดียวกันว่า ไปหาอะไรกินกันสักที่นึงไกล้ๆแถวนี้ดีมั้ย ด้วยความหิวบวกความโหยก็ดลบันดานให้มีอาหารหลากหลายชนิด มาทั้งจากทุ่งนา ในสวน ในฟาร์ม หรือแม้กระทั่งในทะเล สิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับการชิมไปบ่นไปนั้นก็คือแอลกอฮอล์ แน่นอนประเด็นสำคัญย่อมไม่ใช่แค่การร่ำสุราเพียงอย่างเดียวมันต้องได้ปากหมากันบ้าง สุดท้ายหวยก็ไปออกที่เด็กเชียร์เบียร์ทั้งสวยไม่สวยต่างโดนกันถ้วนหน้าอย่างเท่าเทียมกัน คนที่พาโซ่จูงจมูกมาด้วย ก็ได้แต่ลอกๆแล่กๆยามคนจูงมันเผลอ มากสุดก็ส่งยิ้มให้และส่งสายตาอันอ้อนวอนเป็นนัยตาที่น่าดูเอ็นเป็นอย่างยิ่ง เรียบร้อยอิ่มกันถ้วนหน้าและเมาสุรากันได้ที่ ด้วยพิษสุราและการพนันเรื้อรังของแต่ละคนทำให้กระสันอยากหาที่ไปต่อ ระหว่างทางที่ไปต่อนั้นด้วยพิษสุราที่สวาปามกันมาเต็มที่ ก็ออกอาการคันเร่งเบาขึ้นมาทันทีจนลืมไปว่า เมิงจำกรูได้ไหมกรูมาหาเมิงแล้วกรูคือหายนะตัวเดียวกับที่มาเยือนเมิงในลิฟท์ไง ขับไปได้ไม่นานก็เริ่มจะไต่เพดานบินที่ระดับความเร็วสูงสุดของรถคันดังกล่าวที่จะทำได้ สนุกเฮฮาหยอกล้อกันกับเพื่อนไปตลอดทาง ในเมื่อทุกอย่างเต็มอิ่มกันแล้วก็ค่อยๆลดเพดานบินให้ต่ำลง ลงอย่างช้าๆ สวยงามเพื่อเตรียมออกทางเบี่ยง มาแล้วมาตอนนี้พอดีเลยทีนี้มันส่งคนแก่มา ทันใดนั้นเองป้าแก่ๆคนนึงก็บรรจงตัดหน้าอย่างช้าๆ และเบรก... จะเบรกทำเกลืออะไรวะกรูมาเร็ว และแล้วววว.......... หักหลบและขวางถนนไปหยุดนิ่งสนิทอยู่ข้างทาง ... เออ โล่งอก
โชคดีที่คนและรถไม่เป็นอะไร ยานอวกาศแค่ประตูบุบ แม๊ะเกือบจะบินอยู่แล้วเชียว เสียวจะโดนเป่าแอลกอฮอล์
ไม่กี่วันต่อมาเพื่อนก็พากันไปทำธุระ สาดโค้งมาเต็มที่ รถปูนออกมาจากไหนไม่รู้ ... เอี้ยดโครม โถรถเพื่อนกรู เบรกปีนเกาะกลางซะละ

หลังจากวันนั้นทุกอย่างเหมือนจะผ่านพ้นไป ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างก็คงหมดสิ้นไปแล้วกับคำว่าเบญจเพศ ชีวิตค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ
ท้องฟ้าดูแจ่มใส แม้ฝนจะตกกระหน่ำลงมา เปิดเวปบอร์ดอ่านกระทู้อย่างมีความสุข ออกไปเจอเพื่อนบ้าง เมามาบ้าง ไปอู่บ้าง
ใช้ชีวิตกลับมาดังปกติ ไม่ต้องคอยนั่งระแวงระวังอะไรอีกแล้ว โอเย้ชีวิตแค่โดนทำร้าย... เอ๊ะ ในบอร์ดประกาศว่า 11 นี้มีเตะบอลด้วย
นั่นไง ด้วยความที่รักการเตะบอลเป็นชีวิตจิตใจติดธุระแค่ไหนก็ต้องไปให้ได้ สุดท้ายเลยตัดสินใจลงเน็ทขายรองเท้าฟุตบอลคู่เก่าไปและไปซื้อใหม่มา เย้ว!ก่อนวันเตะสามสี่วัน ฮัลโหล ร้านแพรอทป่าวก๊าบ!!! วันนี้ไม่ปิดใช่มั้ยครับ ค่ะ ไม่ปิดคะเปิดถึงหกโมงเย็น มีเบอร์ 42 รุ่นใหม่ๆมามั่งมั้ยค้าบ อ๋อมีคะแอดิเพียวสีทองสีดำพรีเดียเตอร์ยังไม่มาค่า โอเคค้าบ!!!เดวผมไปเกบเบอร์42ไว้คู่นึงนะค้าบ.. ตรู้ดๆ
ยิ้มแฉ่งออกจากภูมิลำเนาไปด้วยความสบายจัย ระหว่างทางมีลางสังหรณ์บ่งบอกว่า ไอ้เบญจเพศมันหายไปไหนของมันวะ นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน หรือเราเลิกกันแล้ว! ในใจก็คิดไว้ว่ามันคงหมดแล้วสินะคงไม่มีบาปกรรมแต่ชาติปางไหนมาขอเช็คบิลติดๆกันหรอก
ไปถึงร้าน โอ้ว สวยมั่กมายแต่สีไม่เหมือนอย่างที่แม่ค้าในร้านมันบรรยายไว้เลย แต่ด้วยอาการกระแดะติดเบรนยี่ห้อรองเท้าฟุตบอลADIDAS เลยถอยป้ายแดงมาคู่นึงเต็มๆ หนายๆดูซิมีกี่บาท โอ้ว พอดีเรย! นี่กรูมีพอดีเรยหรอนี่รองเท้ายิห่าอะไรวะคู่นึงเกือบสามพัน
เอามาลองก็แล้วพลิกดูก็แล้วลูบๆคลำๆก็แล้วจะบอกเด็กขายของว่าน้องๆ พี่ไม่เอาละ! มันก็จะดูดีมีฐานะเกินไปก็เลยตัดใจเอามาเหอวะ
แต่ในป้ายราคามันติดไว้สามพันกว่าโอเคขายเกือบสามพัน ของดีขายราคาถูกหยวนไปละกัน และแล้วก็เดินออกมาจากร้านอย่างมีความสุข ไม่นานปรากฎการณ์ธรรมชาติแปลกๆก็บอกเปนนัยๆว่า มีใครกำลังคิดถึงกรูอยู่ แน่นอนด้วยความที่เลิกกันไปนานและไม่คิดว่าเราจะได้กลับมาคบกันอีกก็ทำให้ไม่เอะใจอะไร ยังคงมีความสุขต่อไปชิวชิว ฮาโหลว... เมิงอยู่ไหนวะ เอ้อกรูเพิ่งกลับจากหลังสนามศุภ
เย็ดแมร่ง พ่อเมิงตา... ไปทำเหี้ยอะไรวะ โอ้โหไอ้เพื่อนกรูมันให้พร (เหมือนพี่คิงเลย ฮา...) กรูก็มาสอยรองตีนคู่ใหม่เดะวะ เสาร์นี้มีเตะบอล เออๆ...แวะมาหากรูหน่อย ได้ๆ แล้วก็ตกลงนัดสถานที่เจอกัน ระหว่างที่นัดเจอกัน ก็ได้ทำกิจกรรมตามสันดานกันไป คือไอ้เพื่อนคนนี้มันขายรถไปคันนึงแล้วกำลังสนใจ civic ก็เลยแนะนำ es ให้ เงินจะได้เหลือแต่งรถดีกว่าไปขับรถรุ่นใหม่แต่ทุกอย่างเดิมๆยันหัวน๊อตก็จะไม่เหมาะสมแก่วัยเบญจเพศอย่างเราๆ หลังจากปากเสียกันจนเพลินกินข้าวกินเบียร์กันไปหายอยาก เพื่อนรักก็เดินออกมาส่งขึ้นแท็กซี่เพื่อกลับภูมิลำเนา ณ บริเวณนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดอะไรเลย แท๊กกกกซี่ เสียงเรียกพาหนะหรือไอ้นี่แหละคือหายนะที่กำลังจะเล่า เพราะกลัวเราจะพรากจากกันเลยเรียกเสียงดังจนจอดสองคัน แต่ทะลึ่งดันไปนั่งคันที่เป็นหายนะ โชคชะตาฟ้าลิขิตมาให้เราสองคนได้พบรักกันอีกครั้งต่างจากครั้งก่อนที่มาเป็นเทคโนโลยี และคนแก่ เที่ยวนี้มาเป็นชายฉกรรจ์เหมือนมีภูมิลำเนาอยู่เรือนจำบางขวาง รูปร่างสูงใหญ่ ร่างกายดูกำยำ ไม่แน่ว่าไอ้นั่นอาจจะเล็กอย่างเดียวเพราะพระเจ้ามักจะสร้างคนมาให้เท่าเทียมกันทุกคน บรื้นนนๆๆ กรูไปแค่คนเดียวส่วนเพื่อนไม่ได้มาส่งด้วย พี่ครับไปพหลโยธิน67นะครับ เงียบ... เงียบ... เออเมิงพากรูไปให้ได้นะมาทำหูทวนลมนี่ถ้ากรูตัวเท่าเมิงนะ...เด๋วเมิงจะเจ็บตัว (แต่กรูตาย) รถก็วิ่งไปแค่แยกเกษตร รถติด! เอ่อ พี่ครับ พี่ แม่งเงียบ.. เอาวะ พี่ยูเทินไปทางลาดปลาเค้านะครับเดี๋ยวผมบอกทาง เอ้อ มันทำตามโดยดีเว้ยแปลว่าหูใช้งานได้นี่หว่า และหลังจากนั้นเหมือนเราจะผูกไมตรีดีต่อกัน พูดอะไรทำตามซ้ายเป็นซ้ายขวาเป็นขวาพี่ยักษ์นี่ว่าง่ายจริงๆเลย ลัดเลาะไปเรื่อย ลาดปลาเค้า ออกรามอินทรา เข้าซ 19 ทะลุออกพหล ยูเทินเข้าซ 67 ระหว่างทางกลับภูมิลำเนาก็คุยโทรศัพท์เกี่ยวกับปัญหาชีวิตอย่างขมักเขม้น และวุ่นวายจนแทบจะบ้า ในจิตใต้สำนึกตามสันดานระลึกแค่ว่า ตอนเข้ารถกรูถือของมาเต็มสองมือ เพราะฉนั้นเวลากรูจะลงจากรถก็ต้องเต็มสองมือเช่นกัน แต่เป็นการกระทำที่ผิดๆทุกอย่างเปนใจให้เกิดหายนะทั้งสิ้นด้วยความวิตกกังวลว่าพี่ยักษ์จะคอยเงินค่าโดยสารก็ลุกลี้ลุกรนรีบควักเงินให้และมือนึงถือถุงอาหารกับยกขึ้นมาโทรศัพท์ส่วนอีกมือนึงถือกระเป๋าเงิน อ้าวครบแล้วนี่!!สองมือ ตาสองตาจ้องไปที่กลอน รออะไรวะ ลงไป เดี๋ยวไอ้ยักษ์โมโห ว่าแล้วก็ลงไปจากรถอย่างคล่องแคล่วเก๊กท่าเต็มที่เสมือนว่ากรูเนี่ยคล่องตัวนะ ลงมาแล้วก็ดิ่งไปร้านค้าซื้อกระทิงแดงมากิน แก้เขิลที่กรูโดนไอ้ยักษ์ข่มทางจิตใจ โทรศัพท์ยังคงคุยต่อไป แต่เอ๊ะที่นั่งว่างนี่หว่า นั่งคุยเหอะยืนนานไม่ไหวมันเมื่อย คุย คุย เสร็จ วาง เอ้อ ไปเราขึ้นห้องดีกว่า... ในใจยิ้มเยาะเย้ยหยันว่าไอ้หายนะในวัยเบญจเพศตามมาไม่ทันละ แต่เอ๊ะ! กรูว่างมือนึง และกรูจำได้ว่ากรูไปซื้อเกิบคู่ใหม่มาไว้เตะบอลนี่นา ถุง ถุง! 0_0" เห้ยถุง อยุ่ไหนวะ นั่นไง กรูไม่ได้เอาลงมา..
โทรศัพท์จัดไปงามๆ สวพ91 โทรไปหาเพื่อน ถามยาม ตามหากล้องวงจรปิด ปรากฎว่ามันช่างบังเอิญจริงๆที่ทุกอย่างเป็นใจให้ไม่มีเลย
ใต้คอนโดที่อยู่ก็กำลังประมูลติดตั้งยังไม่ได้บทสรุป ที่ที่เรียกก็เป็นบ้านคน ระหว่างทางมาก็อาจจะมีบ้าง แต่กรูอยู่คันไหนละ
เอาแล้ว เจอกันอีกแล้วสินะไอ้เบญจเพศกรูยังไม่จบไม่สิ้นไป สงสัยชาตินี้เราคงเป็นเนื้อคู่กัน เมิงถึงได้ตามราวีกรูไม่มีที่สิ้นสุด ด้วยความพยายามและความหวังอันน้อยนิดกระติ้วริดที่จะได้กิฟวอยเชอร์มูลค่ากว่าสามพันบาทคืน บุคคลผู้นั้นต้องเป็นบุคคลดีเด่น ซึ่งหาไม่ได้แน่นอน ในจัยนึงก็คิดว่าไอ้ยักษ์มันไม่ได้หันมาหากรูตอนกรูจ่ายเงินมันไม่น่าจะเห็นเพราะตอนขึ้นรถมามีตอนนึงมันเบรกแรงจนถุงมันหล่นไปอยู่บนพื้นวางเท้าคนนั่งหลัง เออ ดีละอยู่นั่นแหละจะได้ไม่หล่นอีก เดี๋ยวเกิบกูมีตำหนิ!! คุยโทศัพท์ต่อไป นึกออกได้ก็สายเสียแล้ว จึงเรียนผู้มีอุปการะคุณทุกท่าน ท่านผู้ใดเก็บรองเท้าสตั๊ดADIDAS ADIPURE ได้บนรถโดยสาร กรุณานำส่งคืนเจ้าหน้าที่ด้วยคะ ติ่ง ดึง ดึ้ง~~ ... คิดว่าได้คืนไหมล่ะ.. ก็ขอยินดีกับท่านเจ้าของใหม่ด้วยละกัน


ผ่านไปแล้วกับความซวยบรรลัยกัลป์ และก็ยังคงมั่นใจว่ามันไม่หมดแค่นี้แน่ พร้อมรับมือมั้ย พร้อม!! 3 4 ...ชะ 1 2 3
และวันนี้เอง มันกลับมาให้ความมั่นใจละแน่นอนว่ามันเกิดมาเพื่อจองเวรกรูคนเดียวเรย
ทุกครั้งเวลาจะออกจากซอยที่ทั้งลึกทั้งเปลี่ยว เพื่อจะไปเช่าหนัง ซื้อของ ซื้อกับข้าว หรือไปกดเงิน ทำธุระเล็กๆน้อยๆแค่แป๊บเดียว ก็จำเป็นต้องพึ่งพาบริการวินมอเตอร์โซค์และแน่นอนเมิงหมดสิทธิ์เลือกคันที่จะนั่ง ใครจะท้าทายลองไปเลือกดูในวินก็ได้นะ
เห้ยเพ่!!! กรูจะนั่งฟิโน่ สักพักมาจากไหนไม่รู้ ป้าบ!!! เสียงอะไรใครแตกก็ไม่รุ้ละกันนะ
มันคงเป็นไปไม่ได้ มันก็ต้องตามคิวรถ โชคดีก็จะเจอมอไซค์จ่ายตลาดๆธรรมดา หรือคนมีเวรมีกรรมก็เจอไอ้รถดัดแปลงสภาพความเป็นคน บางยี่ห้อที่พักเท้าก็ไม่มี เบาะก็นิดเดียวปาดลงไปซบตรงไหล่คนขับอีก บางคนกลิ่นตัวนี่แมร่งเหม็นสัปดนน่าดู
เวลาอยู่ใต้ลมที่ความเร็วสูงมันทำให้พะอืดพะอมกลั้นหายใจ ครั้นเวลาดึกๆอยากจะออกไป7-eleven เออลองเดินดูมั่ง ทางลัดก็มี
เดินไปค่อยๆเดินไป เออดีเหมือนกันว่ะ สบายใจดีไม่ต้องเกร็งจนเยี่ยวเหนียว ชิวไปตามสันดานเรื่อยเปื่อยจนถึงจุดไคล์แมก อ้าววังเวงเว้ยมีซอยมืดๆอับๆ กับบรรยากาศที่น่าสะพรึงกลัวจะหันหลังกลับก็ออกมาไกลแล้ว จะไปต่อก็น่ากลัวพอกัน เอาวะเดินต่อไปอีกนิดเดียวร้อยกว่าเมตร ไม่ยักกะรู้ว่าที่เราเดินผ่านมามันเป็นแหล่งมั่วสุมของสุนัขจรจัดที่อยู่ในวัยคึกคะนองจ้องจะไล่กัดคน นั่นไงกรูว่าแล้วทำไมเค้ายอมเยี่ยวเหนียวนั่งวินมอไซค์กัน เสียงดัง บรุ บรุ แฮ่ มาจากซอยมืด เอาเร่งฝีเท้าดิวะ ช้าไม่ได้ละงานนี้ยิ่งเร่งยิ่งรีบ เสียงเริ่มฟังชัดเจนว่าพวกมันมีกันเยอะ บรุ บรุ บรู้วๆๆ โฮ่งๆ แง่งๆ วิ่งกรูยกพวกออกกันมาจากซอย งานเข้าแล้วเป็นนักกีฬาวิ่ง 4x100 เมตรชายทันที
สปีดเต็มที่วิ่งหนีพวกแมร่งก็ไล่ไม่หยุด ทั้งเห้ย ทั้งขู่ ทั้งเสียงดัง หมดหนทางต้องวิ่งต่อไปจนเกือบแล้วจะถึงหน้าปากซอย พ้นยัง พ้นยัง พ้นแล้ว!! โอย แห่กๆ เหนื่อยสาด เด๋วกรูฝากไว้ก่อน
และแล้ว วินมอไซค์จึงเป็นคำตอบสุดท้ายเรื่อยมา จนมาวันนึงดึกมากแล้ววินหน้าปากซอยหมด เอาวะวินหน้าซอยสายหยุดเพียบเลยให้เค้าไปส่งได้
เพ่!! ไปซอยนั่นปร่ะ ซอยตรงข้าม อ๋อไปครับ ว่าแล้วก็นั่งรถคันงามของมันออกจากปากซอยไป ก็แทนที่เมิงจะไปยูเทิร์นหน่อยก็ไม่ได้นะ ในใจนึกหาเนื้อคู่คนเดิม นางสาว เบญจเพศ หายนะ นั่นไงแปร๊ด เสียงท่อดังลั่นทุ่ง เห้ยพี่เอาจริงหรอจะตัดถนนข้ามเลยหรอ
โถ่น้อง!ไปอ้อมทำไม เอาวะเอาไงเอากัน รถก็ไม่ค่อยมีเออค่อยอุ่นใจได้หน่อย เหนแต่ไกลละหมดคันนี้เป็นรถบรรทุกแต่มันมาไม่ทันถึงนี่หรอก ถ้าดวงกรูไม่ซวยจริงๆ อ่า แปร๊ด..ด ออกตัวไป กึกๆ ดับ อ้าวชิบหายแล้วกู ดับแม่งกลางถนนเลย เห้ยเมิงสต๊าทดิ จะเข็นทำไวะ ใจฝ่อนะเว้ย เกียร์มันติดอยู่เมิงก็กดเกียร์ดิวะ เข็นไงมันก็ไม่ไปหรอก หันไปมองรถบรรทุกแมร่งจะเห็นหัวกรูสองคนมั้ยเนี่ย
เอ้าใจสั่นท้องไส้ปั่นป่วน เครียดขี้จะแตก คิดหาทางเอาตัวรอดเต็มที่ ไกล้แล้วเออเห็นกรูด้วยเว้ย กระพริบไฟสูงใส่ อ้าวเมิงไม่ได้เบรกมาด้วยหรอนี่ พึ่งจะมาเบรกรึ ทั้งแตรทั้งคนร้องกันลั่นเมือง เช๊ะๆ ติดโว้ย ไปๆๆ แปร๊ดดดด เกือบจะยกหน้าไอ้ห่าเอ้ยย เมิงจะทิ้งกรูคนเดียวเลยนี่เมิงยกหน้าไปกรูก็หล่นดิวะ เกือบไปฉิวเฉียดพ้นไปจนได้ งานยังเข้าไม่เลิกเริ่มจะไม่มั่นใจฝีมือมันละจะขอลงข้ามถนนไปเองก็กลัวหมาจะไล่อีก เอาวะเที่ยวนี้คงไม่มีอะไร ไม่สิ!!แม่งโชว์พาว ออกตัวแรงๆข้ามอีกฝั่งถนนไปเฉยเรย เมิงรอให้รถหมดก่อนได้ไหม โถ่! ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม เข้าซอยมาได้ละ เห้ย พี่เบาๆหน่อยผมใส่คอนแทคเลนส์มันแสบตา เอาตัวรอดมาได้ด้วยมุขนี้ มันถึงขี่ช้าๆได้กว่าจะถึงที่หมายเกือบพาตัวเองไปตายแล้วมั้ยละ ไม่หายเคราะห์เวลามันโค้งนะมันจะจินตนาการทำไมวะ นี่มันไม่ใช่สนามแข่งนะเว้ยน้ำก็ขังทรายก็มี เอียงซะเยอะ ยางก็เรียวเล็กแทบจะไม่มีที่สัมผัสถนน โอย อย่าเจอกันอีกเลยนะเมิง
...ต่อมาก็ไม่เจอมันอีกเลย จนวันนี้ตอนเที่ยงออกไปจ่ายค่าไฟที่ 7-ELEVEN ขาออกไปสงบเงียบดี จ่ายเสดก็ซื้อไก่ทอด ข้าวเหนียว น้ำ ขนม กระทิงแดง และอาหารสารพัดเข้ามาตุนไว้ ปร่ะ มอไซค์เพ่!! คันนึง อ้าวเห้ย!! เมิงย้ายมาวินนี้ด้วยหรอ อ่อ!ผมประจำวินนี้เพ่ ฝั่งโน่นไปตอนดึกๆฝั่งนี้ดึกแล้วจะไม่ค่อยมีคน แต่กลางวันผมจะวิ่งวินนี้ อย่างว่าไงเราจะเลือกนั่งมอไซค์ไม่ได้แน่นอน...
...เหมือนมันจะลบภาพเก่าๆที่ทำเราเยี่ยวเหนียวไว้ในอดีต ทีนี้โชว์โปรเลย ขี่อย่างเทพ ซอกแซกแซงรถเก๋ง ขี่ซะเร็ว ใจหายไปอยู่ตาตุ่มอีกแล้ว เพ่!! มุขเดิม ผมใส่คอนแทคเลนส์มาเบาหน่อยครับ แม่งเงียบ เหมือนไม่ได้ยินก็ท่อมันดังซะลั่นทุ่งขนาดนั้น ตรงไปลูกระนาด ผ่านไป เจอซอยรถกระบะออกมาพอดี เอี้ยวตัวหลบโอ้โห! สรรเสริญแม่งโครตแว๊นเลย เลี้ยวขวาซอยแรกนั่งไง ตีโค้งระดับเทพ เมิงนี่คงเป็นนักบิดเก่าชาวญี่ปุ่นนามว่า ซูกิชิ ทาโกยากิ ฮะจิบัง มาจากไหนกรูไม่สน และแล้วเห็นแล้วว้อย คอนโดที่หมาย คงไม่มีอะไรแล้วเหลือแค่โค้งตัว S ก่อนถึงที่หมาย มันสาดโค้ง แหม่โว้ย!!! กำลังจะทักให้เบาๆ ลื่นป้าด ล้มสิวะ ไก่ เก่ย กระจายหมดพื้น กระทิงแดงร่วงดีนะไม่แตกตั้ง 10 บาท!! ถไลไปตามพื้น โชคยังดีนะที่ถไลไปบนรถมอไซค์ หัวโขกกับเบาะ ตัวนี่ไถไปกับพื้น กางเกงเปนรอยเยินไปทั้งตัว โชคยังดีแค่แผลถลอกไม่มีเลือด ส่วนเมิงใส่หมวกกันน๊อค กรูนี่กะโหลกกันน๊อคมันจะช่วยอะไรได้มั้ยนั่น แล้วเราก็แยกทางกันไปเหลือแค่กระทิงแดงขวดเดียวกลับถึงคอนโดโดยวิธีการเดินกะเผลกๆ ค่ารถเที่ยวนี้สรุปว่าฟรี!! เออ ขอบใจ วันหลังไม่ไปกะเมิงแล้ว

กลับมาถึงเปิดคอมระบายความซวยออกมาทั้งหมดนี่ที่เจอ ยังมีอีกหลายอย่างยิบๆย่อยๆ ยังไม่อยากจะพิมลงไปเดี๋ยวมันจะยาว
เบญจเพศเนี่ย ทำบุญอย่างไรให้มันหายซวยสักที ออกไปไหนไม่ได้เลยหวือหวาดีจริงๆ

ลงนาม DRINK

เคยผ่านครับ แต่ไม่ เท่านี้ ของงผมง่ายๆ ใช้ชีวิต ปกติ ระมัดระวัง ตามสมควร หอมปากหอมคอ แต่มอไซด์ ไม่ขี่ ไม่ซ้อน คับ ช่วง นั้น

ยังไงก้อ ขอให้ ผ่านได้ ด้วยดี นะครับ

เด่วมาอ่านต่อ

ไปเข้าวัดเข้าวาทำบุญซะบ้างนะเมืงอ่ะ

พอเสร็จเเล้วอย่าลืมกรวดน้ำอุทิศหั้ยแก่เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายด้วย



ที่ทำบุญก้อเพื่อหั้ยจิตใจปลอดโปร่ง สบายใจในระดับนึง

แต่เอาจริงๆเเล้วถ้าใช้ชีวิตอยุ่ในความไม่ประมาทก้อสามารถเลี่ยงเหตุการ์ณด้านบนได้พอสมควรแหละ



เป็นกำลังใจหั้ยเว้ย :D

อัดอั้นมานาน

ผมอ่านแล้วตลก กับการบรรยายมากกว่าอ่ะ หัวเราะ น้ำตาไหล

ยังไงก็น่าไปทำบุญบ้างนะครับ

ทำบุญครับ แผ่ส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร

สติมา ปัญญาเกิด ใจเย็นๆครับ

ขอให้หลวงพ่อโสธร หลวงพ่อทวด สิ่งศักดิ์สิทธิ์สากลโลก คุ้มครองครับ

สาธุ...

เมิงหักเว้นวรรคหรือใส่ emo มั่ง
คนอ่านเค้าตาลาย



แสรดดดด

แดรกเหล้าดิวะ

โหพี่สุดยอดเลย

ใกล้จะเบญจเพศแล้วเนี่ย เสียวเลยอ่ะ

เข้าวัด ทำบุญ กรวดน้ำ ก็นาจะโอเคนะครับ

ผมจะทำไว้เยอะๆ เลย อิอิ

ทำบุญซะม้างคร้าบบบบ :)

แมร่งไถ่โค 80 บาท เอาจะคุ้ม

นี่แหละบาป

อย่าประมาทกับชีวิตแม้แต่นาทีเดียวนะครับคุณน้อง
และจงทำวันนี้ให้ดีเหมือนกับเป็นวันสุดท้ายของลมหายใจ
เท่านั้นก็คุ้มค่าแล้วครับ เอาใจช่วย..
!! ผมก็เคย 25 มาครั้งนึง เชื่อผมซิ !!

ทำบุญเยอะๆเลยครับ อ่ะ ว่าเเล้วก็มานอกรอบไหว้พระเก้าวัดยุดยากันอีกสิครับ หุหุ

ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะครับพี่.........

นั้งอ่านจนจบ
ขอให้เรื่องร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผ่านพ้นไปด้วยดีนะคับ
ทำบุญผ้าห่อศพอ่ะคับถึงจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลองดูคับ

ทำบุญผ้าห่อศพที่ผมพูดถึงก้อคือ ให้เราไปที่มูลนิธิปอเต็กตึ้ง หรือมูลนิธิต่างๆๆๆๆๆๆๆๆ แถวบ้านคับ
ประมาณว่าเรามาซื่อของทำบุญ ของทำบุญที่ว่าก็คือโรงศพ ผ้าห่อศพ เนี้ยหละคับ เสร็จแล้วเขาจะ
ให้กระดาษมา ให้เราเอากระดาษไปเผาที่เขาจัดไว้ อธิฐานให้เจ้ากรรม นายเวร ก็แล้วแต่เราจะอธิฐานอ่ะคับ
ส่วนของที่เราทำบุญเขาจะเอาไปใช้กับพวกศพไร้ญาติที่เกิดอุบัติเหตุต่างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หรือเวลาที่มีช่วงล้างป่าช้า คับ ทำบุญแบบนี้ถึงจริงๆๆๆๆๆๆ นะคับ

ปล.ต้องขออภัยที่บ้างคำอาจไม่เหมาะสมคับ

ขอบคุณคับ

ผมก็เคยผ่านชีวิตตรงนั้นมานะแต่ผมชิงบวชก่อนเลยกดไป6เดือน สึกออกมาดีขึ้นเยอะ

ผมว่าไปนั่งกรรมฐานจะดีขึ้นเยอะครับ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อผมดวงตกซวยก็เยอะ ตัดสินใจไปนั่งซัก 3 วันให้เจ้ากรรมนายเวรผลปรากฏว่าดีขึ้นลองทำดูครับ แต่ต้องตั้งใจทำนะช่วง 3 วันเนี่ย

งืม เคยผ่านมาแระ ยังไงเอาใจช่วย ให้ผ่านพ้นไปได้นะ ทำแต่สิ่งดีๆ เด๋วอะไรดีๆ มันก็มาเอง เบื้องบนเค้าขีดให้เราต้องเป็นไปตามชะตา ยังไงก็หนีไม่พ้น อิอิอิ สู้ๆ