คือผมพยายามทำงานจนไม่มีเวลาให้เค้า แล้วอยู่ดีๆเค้าก้อยากให้ผมมีเวลามากขึ้นเพื่ออยู่กับเค้าจนเค้าทนไม่ไหว แล้ววันนี้เค้าก้ขอแยกทางกับผม คือผมอยากรู้ว่าผมจะทำยังไงดีกับการที่ต้องเสียสละปล่อยเค้าไปทั้งที่ยังรักเค้าอยู่แต่เค้าไม่รู้สึกอะไรกับผมแล้วครับ มีหนทางไหนที่จะทำให้เรารับสภาพกับการที่ต้องเริ่มอยู่คนเดียว มันจะทรมานจิตใจเรานานมั้ย เราจะปล่อยวางได้มั้ยครับ

ตัวเรา ของเรา คือยึดติดนะครับ ก็แค่คนที่ไม่ได้เข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เราเป็นครับ 25 มีนาคม คือวันเกิดของแฟนคนแรกผมที่คบกันมา 15 ปีแล้วเลิกกัน เลิกกันเพราะเหตุผลเดียวกันนี่แหละครับ ตอนนั้นผมอายุ 25 ถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 8 ปีแล้ว อะไรดีๆที่เค้าเคยทำผมก้ยังจำได้ อะไรไม่ดีก็ปล่อยวางไป ลองดูครับฟ้าหลังฝนมักสดใสเสมอ

คนสองคนคุยกัน ดีที่สุดนะครับ เป็นกำลังจัยให้ก็แล้วกัน

Attached File :

ผมก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้เหมือนกันครับ เมื่อสมัยที่ผมเรียนจบมาใหม่ๆผมได้สมัครงานเป็นคนขายของอยู่ที่มาบุญครอง วันนึงผมกำลังจะกลับบ้าน ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ภาพที่ผมเห็นตอนนั้นคือ ผู้หญิงหุ่นดี ผิวขาว หมวย ตาโต ริมฝีปากสีชมพู ผมสั้นซอยดูยุ่งๆนิดนึง แต่งตัวยังกับหลุดมาจากญี่ปุ่น ตอนนั้นเองผมรู้สึกชาที่ใบหน้า หัวใจเต้นแรง และเหมือนว่าทุกอย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ทุกๆวันผมคอยเฝ้าดูเธออยู่ห่างๆ และตามไปส่งเธอถึงบ้านโดยที่เธอไม่เคยรู้ตัว จนผมรวบรวมความกล้า จนได้เข้าไปคุยกับเธอ และเราก็ครบกันมาประมาณ 1 ปี ความรักของผมครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา ผมรู้สึกได้ เพราะทุกครั้งที่ผมคบกับใคร ผมจะต้องการให้เค้ามาเป็นของผมโดยไม่ว่าทางกาย หรือทางใจก็ตาม เมื่อเราไม่ได้แบบที่เราต้องการเราก็เป็นทุกข์ แต่แตกต่างกับผู้หญิงคนนี้ ซึ่งเธอทำให้ผมรู้จักกับคำว่ารักเป็นครั้งแรก และมันเป็นความรักจริงๆ แบบที่ผมไม่ต้องการอะไรเลย แค่ได้เดินด้วยกัน คุยกัน จับมือกันแค่นี้มันก็มีความสุขมากพอแล้ว และไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านั้น แต่มันก็มาถึงวันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป คือวันที่ผมต้องห่างเธอไป และผมต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด เนื่องจากผมต้องการสร้างฐานะให้มั่นคงมากกว่านี้ เพราะว่าผมอายุน้อยกว่าเธอประมาณ 1-2 ปี ระหว่างนั้นเรายังคงคุยกันอยู่เหมือนเดิม และมันก็ไม่ได้สะดวกเหมือนสมัยนี้ เพราะสมัยนั้นระบบสื่อสารยังใช้เพจเจอร์ กับโทรศัพท์บ้านกันอยู่เลย มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมขาดการติดต่อกับเธอไป อยู่หลายเดือนเหมือนกัน เนื่องจากว่าผมมีปัญหาเกี่ยวกับงาน จนกระทั่งเมื่อทุกอย่างเริ่มจะเข้าที่ผมก็กลับมากรุงเทพ และแวะไปหาเธอเพราะก่อน เพราะว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ พอผมได้เจอเธอ ผมรู้สึกดีใจมากๆ และคำแรกที่เธอถามผมคำแรกคือ มาทำอะไรที่นี่ ผมเงียบและเดินออกไป เพราะคิดว่าเธอคงยุ่ง ผมรอจนเธอเลิกงาน และสิ่งที่ผมได้เจอคือ เธอเดินมากับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ และผมก็ไม่รู้จัก เกาะแขนกัน เดินผ่านหน้าผมไป เสมือนกับว่าผมเป็นอากาศ ใจผมเริ่มสั่น น้ำตาผมก็ค่อยๆ ไหล แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ผมยืนมองเธอเดินไปกับผู้ชายคนนั้นจนสุดสายตา ได้แต่เจ็บใจตัวเอง ที่ไม่สามารถรักษาเธอเอาไว้ได้ สิ่งที่ผมทำต่อไปคือ ทบทวนสิ่งที่ผ่านมา และหาเหตุผลกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วใช้มันเป็นบทเรียนเพื่อก้าวต่อไป

ทุ่มเทให้ตัวเองดีกว่าครับ ถ้าเราดีจริง เดี๋ยวก็มีเข้ามาเองครับ

ถ้าเลิกเพราะเหตุผลนี้จริง 99% ต้องกลับมา แต่กลัวว่าจะเลิกเพราะเหตุผลอื่น แล้วอ้างว่าเพราะเราไม่มีเวลาให้นี่สิ

มาเป็นกำลังใจให้กลับมารักกันเหมือนเดิมครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ ตั้งใจทำงาน คิดดี ทำดี เดี่ยวก็เจอสิ่งที่ดีๆเข้ามาเองหละครับ

ขอเป็นกำลังใจอีกคนนะครับ เพลงนี้เป็นเพลงที่มีความหมายดีมาก สำหรับคนที่พยายามปรับตัวเข้าไปใกล้ๆ กับความรัก แต่ความรักมันกลับห่างออกไปเรื่อยๆ

ปล. ถ้าชอบเพลงนี้ กด like นะครับ แต่ถ้าใช่กด Love.. ก็แล้วกัน
ดูแลตัวเองและคนรอบข้างให้ดี ๆ นะครับ เค้าเหล่่านั้นจะเป็นกำลังใจให้เราสู้ต่อไป...
ร๊อคนะ จุงเบย...

อย่าคิดมากนะคะ เป็นกำลังใจให้ ผึ้งเองก็เคยทะเลาะ เรียกร้องความสนใจ เพราะแฟนไม่มีเวลาให้เหมือนกัน ออกแนวงี่เง่า งองแงง เลยแหละ อาจเพราะ รู้สึกว่าเราสำคัญน้อยลง มีแต่งานๆ เพื่อนๆสังคมดื่ม พอมีเวลาอยู่ด้วยกันก็น้อยลง แถมมานั่งเล่นเกมส์มีโลกส่วนตัวอีก สุดท้ายก็ต้องหันหน้ามาคุยกัน ด้วยเหตุผล และปรับตัวกันไปคะ ต่างคนต่างมีเหตุผลก็คนละครึ่งทาง ถ้าไม่ไหว ก็ต้องยอมรับความจริงคะ

Attached File :

เหตุผลแบบนี้ ยังสามารถแก้ตัวได้คับ...

ดีกว่าเจอเหตุผลอื่น ที่ไม่สามารถแก้ตัวได้ และไม่มีโอกาสแก้ตัวคับ...

สู้ๆ

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และทุกกำลังใจนะครับ ผมเองก้น้องใหม่ในบอร์ดนี้ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะคับ ขอบคุณมากเลยคับ

ลองคุยกันดูครับ ถ้าเป้นคู้กันต้องต้องได้อยุ่ด้วยกันเหมือนเดิมครับ  เป้นกำลังใจให้ครับ

ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอ สู้ๆครับ 

ให้สองคำ


ช่าง แม่ง

ที่ว่าไม่มีเวลานี่ ประมาณไหน ถ้า 1 เดือนเจอกัน 1 วันผมก็ว่าน้อยไปนะครับ

คำโบราณเค้าว่าไว้ "3 วันจาก นารีเป็นอื่น" ผมเล่นที 3 เดือนเลย

สู้ต่อไป ชีวิตต้องก้าวเดินคับ

คนไม่มีเวลา 

เรื่อง มัน เศร้า เล่าแล้ว ขำ... น้ำตาไหล เป็นกำลังใจให้ ครับ 

เป็นกำลัง ใจ ไห้ครับ +1