itti พิมพ์ว่า: | ||
ถ. เทศา ซอย 2 ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ องค์พระปฐมเจดีย์ ค่ะ ซอยนี้ อยู่ด้านหน้าสถานีดับเพลิง ไปแถว ๆ นั้นถามหา ซอย 2 ชาวบ้านก็จะบอกทางให้ได้ค่ะ สำหรับผู้ที่มี GPS ในรถ ร้านนี้ตั้งอยู่ที่พิกัด : Y=13.82060, X=100.06477 |
koobe พิมพ์ว่า: | ||||
-ขอบคุณค่ะ แล้วเปิดวันไหนบ้าง เวลาไหน แบบไปถึงไม่ต้องรอนานพอดีจะซื้อไปให้คุณแม่ทาน(แบบคุณแม่ชอบทานไอศครีมมาก ) แล้วถ้ซื้อกลับบ้านได้มั้ย ขอบคุณอีกครั้ง - |
icebergicecreamhomemade พิมพ์ว่า: |
ผม นายวิทณัฐ เด่นชลชัย เจ้าของร้านไอศกรีมไอส์เบิร์ก ที่รอนานๆ ร้านนั้นครับ วันนี้ผมได้เข้ามาพบกระทู้นี้โดยบังเอิญ เลยอยากอธิบาย ที่หลายๆคนตั้งคำถามมา ทำไมผมทำร้านแบบนี้ ทำไมไม่มีลูกจ้าง ทำไมเปิดแค่สัปดาห์ละสองวัน วันนี้ผมจะไขข้อข้องใจให้ทราบกันครับ ด้วยความยินดีอย่างยิ่ง
1. ผมเปิดร้านไอศกรีมนี้เพื่อทำงานที่บ้าน นำความรู้ของพ่อที่ทำไอศกรีมกะทิ มาพัฒนาจนเป็นสูตรผลไม้ สูตรขนมไทย หรือสูตรขายไอเดีย ผมเปิดร้านนี้มา 13 ปีละครับ เพื่อมีงานทำได้ดูแลพ่อแม่ ที่อายุมาก ไม่ต้องลางานบ่อยๆ กำไรผมไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่พออยู่ได้ พอค่ารักษา เวลาเข้าโรงพยาบาลก็พอ ผมจึงขายราคาไม่แพงได้ เพราะผมไม่มีค่าเช่าสถานที่ ขายในบ้าน ไม่มีลูกจ้าง เพราะถ้ามีก็ต้องเพิ่มไปในต้นทุนการทำไอศกรีม ทำให้ราคาขายไอศกรีม แพงขึ้น ผมจึงขายได้ในราคา ลูกละ 12 บาทหรือ 1 ขีด กิโลกรัมละ 120 บาทเลือกได้ 10 ลูก 10 รส มีให้เลือก 20 กว่ารสต่อวัน พอขายไม่แพง ลูกค้าก็ซื้อได้บ่อย ซื้อกันเยอะ ปากต่อปาก จริงๆรสชาติของร้านผมก็สมราคา ไม่ได้อร่อยมากอะไรครับ ผมลดต้นทุนด้านสถานที่ ค่าจ้าง แต่ผมไม่ได้ลดวัตถุดิบครับ ทำให้ราคากับคุณภาพไอศกรีมสมเหตุสมผล ส่วนรอนาน ก็คงเพราะ คนมีเงินมาก คนมีเงินน้อย ก็สามารถกินร้านนี้ได้ ถ้ารอได้ ใครมาก่อน ก็ตักก่อนครับ ตามลำดับ ที่ร้านมีหมายเลขคิว เริ่มขายบ่ายสองวันพุธและอาทิตย์ครับ ปิดร้าน สี่ทุ่ม ผมตักไม่ได้หยุดตั้งแต่เปิดจนปิดร้าน 1 คิวใช้เวลาตัก 10 ลูก 3 นาทีครึ่ง ผมจึงคำนวณเวลาที่ได้รับแต่ละคิวได้ ตามตารางเวลา คุณได้คิวเท่าไหร่ ตรวจสอบหมายเลขคิวและเวลาที่ได้รับ ก่อน ทิ้งบิลไว้ ไปทำธุระได้ครับ กลับมาเลยคิวแล้วแจ้งหมายเลขและชื่อ ตรวจสอบบิลหมายเลขคิวและชื่อ ตรงกัน ก็ตักได้เลย ผมใช้วิธีทะยอยให้ลูกค้ามารับไอศกรีมเป็นชุดๆ ตามเวลา จะได้ไม่เสียเวลารอที่ร้าน ถ้าเลขคิวไหนเรียกแล้วไม่อยู่ผมจะเรียกคิวถัดไปที่อยู่ในร้าน ตักครับ ทำให้คนที่รอในร้านก็มีความหวังที่จะได้ไอศกรีมก่อนเวลา ที่ควรจะได้เหมือนกัน ก็แฟร์ทั้งสองฝ่าย ดังนั้นผมจึงไม่มีเวลาพักเลย แม้แต่จะเข้าห้องน้ำปวดเบา ผมเกรงใจลูกค้าที่รอคิว ผมอั้นฉี่ ตั้งแต่บ่ายสอง จนถึงปิดร้านสี่ทุ่มก็เคยมาแล้ว ที่ผมไม่ค่อยยิ้ม นั่นคือผมอั้นฉี่มาหลายชั่วโมงแล้วครับ ลูกค้าหลายคนไม่เคยทราบเรื่องนี้ ผมทำราคาไอศกรีมให้ไม่แพงได้ ทำรสชาติให้โอเคได้ แต่ผมคงช่วยให้ได้เร็วไม่ได้จริงๆ 2. คุณพ่อคุณแม่ผมเสียไปแล้ว ผมไม่มีครอบครัว ไม่ต้องหาเงินเพื่อลูกหรือใครๆ กำไรที่ได้ผมก็แบ่งทำบุญ มูลนิธิ 12 แห่ง 12 เดือน ปีนี้ปีที่ 5 แล้วครับ ผมแบ่งกำไรที่ได้ทุกเดือน ทำบุญและบอกบุญลูกค้า สิ้นเดือนจะนำไปบริจาคด้วยตัวเองที่มูลนิธินั้นๆ ผมพูดได้เต็มปากว่าทุกวันนี้ผมอยู่เพื่อทำบุญ ผมมีความสุขกับการทำแบบนี้ ผมคิดอยู่แล้วว่าผมคงถูกวิจารณ์แน่ๆ หลายคนเข้าใจ หลายคนไม่เข้าใจ ผมแค่ขออธิบาย ไม่ได้ต้องการให้ทุกคนเข้าใจ ผมเปิด 8 วันต่อเดือน แต่ผมจ่ายค่าไฟ 30 วัน ถ้าเปิดวันขายมากผมก็คุ้มค่าไฟมากกว่า แต่ผมเลือกที่จะทำแบบนี้ ไอศกรีมหลายรสใช้เวลาทำมาก จึงต้องทำสองวัน ทำเสร็จ ค่อยเปิดร้านดีกว่า ของกิน เร่งไม่ได้ครับ ต้องทำตามขั้นตอน ผมทำร้านนี้เพราะผมอยากทำ ผมมีความสุขกับการทำไอศกรีมรสชาติใหม่ๆ หลายครั้งผมอ่านเจอในกระทู้ต่างๆ ในเวปต่างๆ แล้วท้อใจ แต่ผมเข้าใจเขานะ ว่า ลูกค้าทุกคนนำเงินมาซื้อ ไม่ได้มาขอ คำนี้แรงมากในความรู้สึกผม ผมซื้อน้อยหน่ามายกลัง 20 กิโล เพื่อแกะเนื้อ คัดเม็ดน้อยหน่าคนเดียว ไม่มีลูกน้อง เพื่อไม่ต้องจ้างคนให้ต้นทุนสูง ถ้าผมจะจ้างคนแล้วก็ขึ้นราคาไอศกรีมเหมือนร้านอื่นผมก็ทำได้ แต่ผมไม่ทำ ผมรู้สึกว่าผมอยากทำเอง การใช้คนอื่น ก็ไม่เหมือนการลงมือทำด้วยตัวเอง ทำด้วยใจ การใส่ใจไม่เหมือนเจ้าของ ลูกน้องทำงานแบบลูกน้อง ร้านนี้ไม่ใช่ของเขา เขาก็ทำงานเท่ากับเงินเดือนแค่นั้น ผมไม่เคยอธิบายชี้แจงให้ใครฟัง เพราะกลัวจะหาว่าแก้ตัว แต่ถ้าเขาเข้าใจอุดมการณ์ของผมแล้ว ดูการทำงานของผมอย่างพินิจพิเคราะห์แล้ว จะเข้าใจว่าผมต้องการอะไรในการทำแบบนี้ ขอบคุณที่ผมได้มีโอกาสอธิบายให้หลายๆคนได้เข้าใจ ผมมากขึ้น ไอศกรีมเป็นของหวาน ผมคิดว่าไม่ควรจะแพงกว่าข้าวหนึ่งจาน ประโยคนี้แหละทำให้ผมต้องทำอะไรที่ผมทำไม่เหมือนคนอื่น เพื่อให้ไอศกรีมมีราคาแค่ของหวาน เท่านั้น |
icebergicecreamhomemade พิมพ์ว่า: |
ผม นายวิทณัฐ เด่นชลชัย เจ้าของร้านไอศกรีมไอส์เบิร์ก ที่รอนานๆ ร้านนั้นครับ วันนี้ผมได้เข้ามาพบกระทู้นี้โดยบังเอิญ เลยอยากอธิบาย ที่หลายๆคนตั้งคำถามมา ทำไมผมทำร้านแบบนี้ ทำไมไม่มีลูกจ้าง ทำไมเปิดแค่สัปดาห์ละสองวัน วันนี้ผมจะไขข้อข้องใจให้ทราบกันครับ ด้วยความยินดีอย่างยิ่ง
1. ผมเปิดร้านไอศกรีมนี้เพื่อทำงานที่บ้าน นำความรู้ของพ่อที่ทำไอศกรีมกะทิ มาพัฒนาจนเป็นสูตรผลไม้ สูตรขนมไทย หรือสูตรขายไอเดีย ผมเปิดร้านนี้มา 13 ปีละครับ เพื่อมีงานทำได้ดูแลพ่อแม่ ที่อายุมาก ไม่ต้องลางานบ่อยๆ กำไรผมไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่พออยู่ได้ พอค่ารักษา เวลาเข้าโรงพยาบาลก็พอ ผมจึงขายราคาไม่แพงได้ เพราะผมไม่มีค่าเช่าสถานที่ ขายในบ้าน ไม่มีลูกจ้าง เพราะถ้ามีก็ต้องเพิ่มไปในต้นทุนการทำไอศกรีม ทำให้ราคาขายไอศกรีม แพงขึ้น ผมจึงขายได้ในราคา ลูกละ 12 บาทหรือ 1 ขีด กิโลกรัมละ 120 บาทเลือกได้ 10 ลูก 10 รส มีให้เลือก 20 กว่ารสต่อวัน พอขายไม่แพง ลูกค้าก็ซื้อได้บ่อย ซื้อกันเยอะ ปากต่อปาก จริงๆรสชาติของร้านผมก็สมราคา ไม่ได้อร่อยมากอะไรครับ ผมลดต้นทุนด้านสถานที่ ค่าจ้าง แต่ผมไม่ได้ลดวัตถุดิบครับ ทำให้ราคากับคุณภาพไอศกรีมสมเหตุสมผล ส่วนรอนาน ก็คงเพราะ คนมีเงินมาก คนมีเงินน้อย ก็สามารถกินร้านนี้ได้ ถ้ารอได้ ใครมาก่อน ก็ตักก่อนครับ ตามลำดับ ที่ร้านมีหมายเลขคิว เริ่มขายบ่ายสองวันพุธและอาทิตย์ครับ ปิดร้าน สี่ทุ่ม ผมตักไม่ได้หยุดตั้งแต่เปิดจนปิดร้าน 1 คิวใช้เวลาตัก 10 ลูก 3 นาทีครึ่ง ผมจึงคำนวณเวลาที่ได้รับแต่ละคิวได้ ตามตารางเวลา คุณได้คิวเท่าไหร่ ตรวจสอบหมายเลขคิวและเวลาที่ได้รับ ก่อน ทิ้งบิลไว้ ไปทำธุระได้ครับ กลับมาเลยคิวแล้วแจ้งหมายเลขและชื่อ ตรวจสอบบิลหมายเลขคิวและชื่อ ตรงกัน ก็ตักได้เลย ผมใช้วิธีทะยอยให้ลูกค้ามารับไอศกรีมเป็นชุดๆ ตามเวลา จะได้ไม่เสียเวลารอที่ร้าน ถ้าเลขคิวไหนเรียกแล้วไม่อยู่ผมจะเรียกคิวถัดไปที่อยู่ในร้าน ตักครับ ทำให้คนที่รอในร้านก็มีความหวังที่จะได้ไอศกรีมก่อนเวลา ที่ควรจะได้เหมือนกัน ก็แฟร์ทั้งสองฝ่าย ดังนั้นผมจึงไม่มีเวลาพักเลย แม้แต่จะเข้าห้องน้ำปวดเบา ผมเกรงใจลูกค้าที่รอคิว ผมอั้นฉี่ ตั้งแต่บ่ายสอง จนถึงปิดร้านสี่ทุ่มก็เคยมาแล้ว ที่ผมไม่ค่อยยิ้ม นั่นคือผมอั้นฉี่มาหลายชั่วโมงแล้วครับ ลูกค้าหลายคนไม่เคยทราบเรื่องนี้ ผมทำราคาไอศกรีมให้ไม่แพงได้ ทำรสชาติให้โอเคได้ แต่ผมคงช่วยให้ได้เร็วไม่ได้จริงๆ 2. คุณพ่อคุณแม่ผมเสียไปแล้ว ผมไม่มีครอบครัว ไม่ต้องหาเงินเพื่อลูกหรือใครๆ กำไรที่ได้ผมก็แบ่งทำบุญ มูลนิธิ 12 แห่ง 12 เดือน ปีนี้ปีที่ 5 แล้วครับ ผมแบ่งกำไรที่ได้ทุกเดือน ทำบุญและบอกบุญลูกค้า สิ้นเดือนจะนำไปบริจาคด้วยตัวเองที่มูลนิธินั้นๆ ผมพูดได้เต็มปากว่าทุกวันนี้ผมอยู่เพื่อทำบุญ ผมมีความสุขกับการทำแบบนี้ ผมคิดอยู่แล้วว่าผมคงถูกวิจารณ์แน่ๆ หลายคนเข้าใจ หลายคนไม่เข้าใจ ผมแค่ขออธิบาย ไม่ได้ต้องการให้ทุกคนเข้าใจ ผมเปิด 8 วันต่อเดือน แต่ผมจ่ายค่าไฟ 30 วัน ถ้าเปิดวันขายมากผมก็คุ้มค่าไฟมากกว่า แต่ผมเลือกที่จะทำแบบนี้ ไอศกรีมหลายรสใช้เวลาทำมาก จึงต้องทำสองวัน ทำเสร็จ ค่อยเปิดร้านดีกว่า ของกิน เร่งไม่ได้ครับ ต้องทำตามขั้นตอน ผมทำร้านนี้เพราะผมอยากทำ ผมมีความสุขกับการทำไอศกรีมรสชาติใหม่ๆ หลายครั้งผมอ่านเจอในกระทู้ต่างๆ ในเวปต่างๆ แล้วท้อใจ แต่ผมเข้าใจเขานะ ว่า ลูกค้าทุกคนนำเงินมาซื้อ ไม่ได้มาขอ คำนี้แรงมากในความรู้สึกผม ผมซื้อน้อยหน่ามายกลัง 20 กิโล เพื่อแกะเนื้อ คัดเม็ดน้อยหน่าคนเดียว ไม่มีลูกน้อง เพื่อไม่ต้องจ้างคนให้ต้นทุนสูง ถ้าผมจะจ้างคนแล้วก็ขึ้นราคาไอศกรีมเหมือนร้านอื่นผมก็ทำได้ แต่ผมไม่ทำ ผมรู้สึกว่าผมอยากทำเอง การใช้คนอื่น ก็ไม่เหมือนการลงมือทำด้วยตัวเอง ทำด้วยใจ การใส่ใจไม่เหมือนเจ้าของ ลูกน้องทำงานแบบลูกน้อง ร้านนี้ไม่ใช่ของเขา เขาก็ทำงานเท่ากับเงินเดือนแค่นั้น ผมไม่เคยอธิบายชี้แจงให้ใครฟัง เพราะกลัวจะหาว่าแก้ตัว แต่ถ้าเขาเข้าใจอุดมการณ์ของผมแล้ว ดูการทำงานของผมอย่างพินิจพิเคราะห์แล้ว จะเข้าใจว่าผมต้องการอะไรในการทำแบบนี้ ขอบคุณที่ผมได้มีโอกาสอธิบายให้หลายๆคนได้เข้าใจ ผมมากขึ้น ไอศกรีมเป็นของหวาน ผมคิดว่าไม่ควรจะแพงกว่าข้าวหนึ่งจาน ประโยคนี้แหละทำให้ผมต้องทำอะไรที่ผมทำไม่เหมือนคนอื่น เพื่อให้ไอศกรีมมีราคาแค่ของหวาน เท่านั้น |
ไปที่: |