ภาคแรก.........
>
> บ่าว เป็นหนุ่มชาวสมุทรปราการวัยยี่สิบปลายๆ
> มีฟาร์มกุ้งของตัวเองที่ต้องดูแล และยังมีกิจการอื่นๆอีกบ้าง เช่นขายหิน
> ไม้กระบอก ไม้รวก
>
> บ่าวจะล่องเรือเอี้ยมจุ๊นสองคนกับน้องชายจากสมุทรปราการเลาะชายฝั่งทะเลไปเข้าปากแม่น้ำแม่กลอง
> แล่เรือทวนน้ำจากแม่กลองไปราชบุรีเพื่อซื้อหินที่ท่าหินซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำที่ตัวเมืองราชบุรี
> แล้วแวะซื้อไม้ไผ่และไม้รวกที่มีขายอยู่ที่ท่าไม้ใกล้ๆกันเอาไปขายที่สมุทรปราการ
>
> ตั้งแต่ครั้งแรกที่บ่าวแวะซื้อไม้รวกและไม้ไผ่ที่ท่านั้น
> บ่าวสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งในวัยยี่สิบต้นๆ
> เป็นหญิงสาวหน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง แต่ท่าทางเธอขยันช่วยครอบครัวค้าขาย
> เพราะมากี่ครั้ง ก็จะเห็นหญิงสาวช่วยพ่อแม่ค้าขายอยู่ทุกครั้ง
>
>
>
> เป็นเวลานานที่บ่าวแวะซื้อไม้จากท่านี้เป็นประจำทุกเที่ยวที่มา
> ไม่เคยเปลี่ยนไปซื้อท่าไหนเลย และได้พบกับเธอ "สาว" ทุกครั้ง
> แต่ก็ไม่เคยพูดอะไรกันเลย
>
> เนื่องจากทราบว่าพ่อแม่หวงลูกสาว แต่อะไรจะห้ามความรักได้
> ในเมื่อทั้งสองคนที่ได้แค่สบตากันเท่านั้นต่างก็มีความรู้สึกตรงกันทั้งที่ไม่เคยคุยกันสักครั้ง
>
> วันหนึ่งบ่าวแวะมาซื้อไม้อีก
> วันนี้เขาตัดสินใจที่จะบอกความในใจให้สาวได้รับรู้
> ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรก็ตาม แต่บ่าวก็แอบมีความหวัง
> เพราะสายตาสาวเจ้านั้นไม่มีแววของความรังเกียจเลยแม้แต่น้อย
> แล้วเวลานั้นก็มาถึง เมื่อสาวเจ้าขนไม้รวกมาส่ง
> พอเดินเฉียดเพราะบ่าวตั้งใจ
>
> บ่าวกระซิบเบาๆพอได้ยินกันสองคนด้วยคำพูดคำแรกที่พูดด้วย " คิดถึงนะ"
> ความรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย หัวใจชุ่มชื้นไปด้วยความสุข
>
> สาวเจ้าก็คงรู้สึกไม่แพ้กัน เพราะบ่าวสังเกตได้ว่าหล่อนอาย
> แต่ก็เก็บอาการเพราะกลัวสายตาพ่อกับแม่อยู่ ก่อนจะถอยเรือออกจากท่า
>
> บ่าวเห็นสายตาที่ส่งมาของสาวเจ้าอีกครั้ง......ช่างเป็นสายตาที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นและเริงร่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิตวัยหนุ่มของบ่าว
>
> ตั้งแต่วันนั้นบ่าวนอนหลับอย่างมีความสุข ทรมานนิดๆกับความคิดถึง
> แต่มันช่างเป็นความทรมานที่เปี่ยมด้วยความสุขเสียนี่กระไร
> และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา สาวเจ้าก็เฝ้าชะเง้อมองเรือ
> เมื่อไรหนอเขาจะมา เวลาช่างเชื่องช้าเหลือเกิน
> เวลาล่วงเลยไปนานวันอย่างที่เป็นอยู่
>
> ความรักเกิดแล้ว สองเราเข้าใจกันแล้วทางสายตา
> บ่าวรู้แล้วว่านี่คือคนที่เขาต้องการใช้ชีวิตร่วมด้วยไปชั่วชีวิต
> แล้วจะมีทางใดเล่าที่จะทำให้เป็นเช่นนั้น
>
> ในที่สุดบ่าวตัดสินใจเข้าไปคุยขอแต่งงานกับแม่ของสาวเจ้าโดยไม่ได้บอกให้สาวเจ้ารู้ล่วงหน้า
> เพราะคุยกันไม่ได้ บอกความในใจและความต้องการของตน
>
> แม่ของสาวเจ้านิ่ง และตอบแบบนิ่งๆ โดยหลอกบ่าวว่า
> มีหนุ่มแบ๊งค์จับจองไว้แล้ว และจะมาขอเร็วๆนี้ จะด้วยไม่ชอบบ่าว
> หรือยังไม่อยากให้ลูกสาวออกเรือนก็ไม่มีใครเดาได้แต่ที่แน่ๆคือแม่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้สาวฟัง
> จึงมีเพียงสาวคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย
>
> หัวใจบ่าวแตกสลายทันที สาวเจ้ามีคนรักแล้วทำไมจึงส่งสายตาเช่นนั้น
> เกิดความสับสนในใจ น้อยใจ ทำไมสาวเจ้าไม่แสดงให้รู้แต่ต้นว่าไม่รับไมตรี
> รู้สึกเสียหน้า
>
> หัวใจมันแตกสลายจริงๆกับรักครั้งแรก บ่าวเดินลงเรือ
> ถอยเรือออกจากท่ากลับบ้านโดยไม่หันไปมองสาวเจ้าเลยแม้แต่น้อย
> และตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่แวะมาที่นี่อีกเลย
>
> และบ่าวก็ทำเช่นนั้นจริงๆ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี
> สาวเจ้าชะเง้อมองเรือเอี้ยมจุ๊นลำนั้นทุกวัน เขาหายไปไหน
> เขาเป็นอะไรไปหรือเปล่า หรือเขามีคนอื่น หรือ.............
>
> สารพัดคำถามที่ผุดขึ้นในใจ มันกัดกร่อนและทรมานเหลือเกิน
> ป่านนี้เขาคงมีคนอื่นไปแล้วกระมัง เวลาล่วงเลยไปหลายปี
> เลิกชะเง้อมองเรือเอี้ยมจุ๊นลำนั้นเถอะสาว เขาคงไม่มาแล้วหละ
>
ภาคจบ.............
>
> นานมากแล้ว " สาว"ยังเป็นหญิงที่อยู่กับเหย้าเฝ้าแต่เรือน
> เพราะไปไหนด้วยตัวเองไม่เป็น ขับขี่รถไม่ได้ จึงอยู่แต่บ้านไม่ไปไหน
> สังคมของหล่อนคือบ้านเท่านั้น
> และสายน้ำหน้าบ้านที่ต้องเห็นทุกวันคือเครื่องตอกย้ำความรัก ความคิดถึง
> ที่ดูเหมือนไม่มีวันรู้ว่าทำไมเขาจึงจากไป
> และแม่ของสาวก็จากโลกนี้ไปพร้อมกับความลับที่สาวไม่รู้ตลอดกาล
>
> บ่าวก็ยังเป็นบ่าวคนเดิม ทำงาน งาน และงาน
> ที่แน่วแน่คือไม่ไปท่าไม้นั้นอีกเลย
> มันทรมานหัวใจที่พบรักครั้งแรกของชายหนุ่มจนเกินจะยอมรับ
>
> ป่านนี้เค้าคงมีความสุขกับหนุ่มธนาคารคนนั้น พร้อมหน้าทั้งพ่อ แม่ ลูก
>
> ณ งานราชบุรีไชน่าทาวน์ 2009 เมื่อเดือนมกราคมที่ผ่านมา
> เป็นเวลาที่ล่วงเลยมาจากเหตุการณ์ของ "บ่าว" และ "สาว" ดังที่กล่าวมาแล้ว
> 20 กว่าปี.................โอ....พระเจ้า...........
>
> สาว ยังคงเป็นแม่บ้านแม่เรือนเหมือนเดิม ไม่ได้ไปไหนกับเขา
> น้าของสาวจึงชวนสาวไปเปิดหูเปิดตา มารับพาไปเดินชมงานไชน่าทาวน์
> และในขณะที่เดิมชมงานอยู่นั้น
>
> สาวเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งโดยบังเอิญ คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นคนคุ้นๆ
> สาวมองเพ่งอย่างตั้งใจ ชายผู้นั้นมากับครอบครัว ทั้งลูกและภรรยา มองชัดๆ
> ใช่แน่นอน
>
> เขาคือน้องชายของพี่บ่าวคนที่ล่องเรือมากับพี่บ่าวทุกเที่ยวนีนา
> สาวตัดสินใจร้องทัก เขาหันมา โอ ใช่จริงๆด้วย
>
> การสนทนาเริ่มขึ้น ความลับกำลังถูกเปิดเผย สาวเริ่มรับรู้ถึงสาเหตุที่
> "เขา" จากไปโดยไม่ร่ำลา และที่รู้มากกว่านั้นคือ
>
> "เขา" ยังคงเป็นคนเดิม ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับสาวคนไหน ไม่มีคนใหม่
> ยังครองความเป็นโสดตลอดมา และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องที่จบไปเมื่อ 20
> กว่าปีที่แล้ว.....
>
> เรื่องราวเมื่อคืนที่งานไชน่าทาวน์ ได้ถูกถ่ายทอดไปถึงบ่าว
> เริ่มมีการติดต่อกันอีกครั้ง บ่าว ติดต่อกับสาว และแวะมาหาสาวที่บ้าน
> เหมือนมาค้นหาความจริง และความมั่นใจ
>
> ว่าที่ได้รับฟังมานั้นไม่ใช่เรื่องจริง มันไม่ใช่เรื่องจริง
> ไม่เคยมีหนุ่มแบ๊งค์คนไหนมาข้องแวะเลย ไม่เคยมีใครเลย
>
> " เรามาแต่งงานกันนะ ผมอยากให้คุณมีลูกให้ผม" บ่าวบอกสาว
>
> แน่นอน หล่อนไม่ขัดหรอก แต่............ " สาวไม่มีมดลูกแล้ว
> มีปัญหาสุขภาพต้องตัดทิ้งไปแล้ว"
>
> บ่าวหมดหวังมีลูกแล้วหละ
>
> " ตอนนี้สาวก็เป็นมะเร็งกล้ามเนื้อ เพิ่งตรวจพบ"
>
> สาวตัดสินใจบอกทุกอย่างให้บ่าวรู้
>
> ความเงียบเข้ามาครอบงำชั่วขณะ
>
> " ไม่เป็นไร....ไม่เป็นไร... ผมจะดูแลคุณเอง"
>
> ความในใจของบ่าวที่เผยออกมา
>
> " เป็นความผิดของผมที่ทิ้งผู้หญิงคนหนึ่งให้รอคอยมาชั่วชีวิต
> โดยไม่มีความผิดอะไรเลย ผมจะดูแลเขาอย่างดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้"
>
> สั้นๆ แต่ได้ใจความ และวันนี้ เจ้าสาว ในวัย 43 ปี และเจ้าบ่าว ในวัย 49
> ปี ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขที่สุดในโลกครับ

ซึ้งกว่านี้ มีอีกไหม.... นี่แหละ ความรัก

ความรักชนะทุกอย่างจริงด้วย........

รักแท้มีอยู่จริง

สุดยอดครับ ซึ้งจริงๆ อ่านแล้วหดหู่มิใช่น้อย แต่ก็ดีใจในตอนท้าย ถึงแม้เราจากกันนานเกินไป
แต่มันไม่มีคำว่าสายไป เก่าไป หรือ แก่ไปสำหรับ คำว่า รัก (โครตรักเอ็งเลย...)

รักแท้ มั่นคง อมตะ ดีใจกับทั้งคู่ด้วยครับ

รักแท้มีอยู่จริง